15 ŞUBATTA SENDİKA AĞALARINA KARŞI DA MÜCADELEYE
Emperyalist kapitalizmin Türkiye ayağında krizin sonuçları oldukça ağır bir tabloda ilerlerken, bu süreci sırtlayacak muhalefet odaklarının yetersizliği en önemli eksiklerden biridir. Mevcut odakların, sendikal,ekonomik örgütlenme örgütlerinin başında sarı-gerici-faşist sendika patronlarının (Türk-İş için son söylemimiz ağırlıktadır) olduğunu, bu egemenliğin kırılmadan gerek sendikal anlamda ve gerekse de siyasal anlamda ileri gidemeyeceğimiz ve sosyalizm odaklı mücadelemizin başarılı olabilmesi her halükarda tartışılacaktır.
Bu bakımdan her sınıfsal atılım sürecinde taktiksel olarak öne sürdüğümüz şiarlar yerli yerini, hedeflerini bulmak ve ölçüsü ile kendisini tartmak zorundadır.
15 Şubat Kadıköy mitingi, önceki 29 Kasım mitingi gibi esasta sınıf işbirlikçi sendika ağalarının sınıfın potansiyel ve düzene olan gerçek öfkesini deşarja yönelik zoraki alınmış kararlardır. Sınıf işbirlikçi sendika ağalarının, sınıfın gerçek gündemi olan krizle,işsizlikle,yoksullukla,açlıkla, sefaletle, halkların kıyımı ile, her gün daha da derinleşen siyasal krizle vs ilgileri yoktur. Hatta bu anlamda, düzenin yanında durdukları açıktır. Zira onların esas misyonu, geniş proleter ve emekçi yığınların düzen dışına çıkmasını engellemek, düzen dışı mücadeleye yönelmesinin önüne geçerek, enerjilerini, hedef ve ideallerini mevcudun içinde tutmak ve bir şeyler yapıyormuş gibi görünerek sınıfa güven teyit etmektir. Sendika ağalığı sistemine biçilen esas misyon budur.
Bugün sendika ağalarının serveti orta düzeyde bir burjuva serveti kadardır aşağı yukarı. Başta Türk-İş olmak üzere sınıfa ihanet etme bakımından nerede oldukları belli olan ve kontrgerillanın kucağında oturdukları kesin olan bu yapının yanına, giderek düzen içinde kendilerine yer açmış olan, CHP ile sürekli dirsek temasında olan DİSK ile yine düzen içinde yeni sosyal demokrat hareketin temsilcisi olan KESK’te eklenmiş ve bu türden mitinglerle sınıfın devrimci mücadelesinin önünü kapamaya çalışmaktadırlar. Bu mitingler, sınıfın düzene olan öfkesini deşarj etmeye dönük olarak tabanın ve devrimcilerin zorlamasıyla yapılmaktadır. Burasının altını özellikle çizmek lazımdır. Zira mücadelenin önündeki engelleri doğru tespit etmek ve bu engelleri aşmak açısından temel önemdedir.
15 Şubat Kadıköy mitingi için sendikalar, sarı-geri sendikalar hiçbir çalışma yapmamaktadırlar. Devrimcilerin kör-topal çalışmaları dışında, cılız çağrılar yapmak dışında özel bir çalışma,hazırlık yapmayan sendika patronlarının niyeti tek başına bu çalışmamazlık ile bile aşikardır. Bu anlamda 15 Şubat her ne kadar bir eylem birliğinin sahnesi olmak bakımından önemli ise de, diğer yandan sendika patronlarının da gerçek yüzlerinin açığa çıkarıldığı, sınıf nezdinde sınıf mücadelesinin engellerinin net biçimde ortaya konduğu bir gün olmalıdır.
Başta İstanbul olmak üzere, çevre il ve ilçelerde yoğun bir işçi akımının mitinge katılımının sağlanması, bu katılımın başından itibaren örgütlü hareketinin, yek vücut ortak düzlemde gidişinin sağlanması birinci taktiksel aşamadır. İkincisi, kriz ve krizin sonuçlarını deşifre eden, krize ve kapitalizme karşı devrim ve sosyalizm mücadelesini,örgütlenmeyi öne çıkaran sloganlar, ajitasyon, propaganda çalışması taktiksel çalışmanın ikinci bütünleyenidir. Sınıfsal coşkunun alana giderken ve çıktıktan sonra da canlı ve örgütlü tutulması yine temel değerdedir. Taktiksel çalışmanın üçüncü ayağı ise, kesin olarak sınıfın düşmanlarının, kapitalizm ve burjuvazinin teşhiri ve ortadan kaldırılması kadar; yönelmesi gereken ikinci ayak kesin olarak sınıf içindeki sınıf düşmanlarıdır. Sendika ağaları, sınıf işbirlikçisi sendika patronları,sınıfa düşman politikada sınır tanımayan, anti-demokratik, anti-sınıfsal, düzen içi sendikacılık anlayışı hedeflerden diğeri olmalıdır.
Zira mevcut düzen ve durumda, sınıfın hareket potansiyelini sınırlayan ve kendi içinde enerjisini heba eden, çoğunda sınıf mücadelesi yürüten komünist devrimci işçiler ile devrimci demokratların önünde barikat-engel olan bu yapının kırılması, ortadan kaldırılması sınıf mücadelesinin önünün açılmasının temel önemde olan bir ayağıdır. 15 Şubat ve sonrasının temel sınıf mücadele taktiklerinde önemlisi de bu olmalıdır.
İşyeri komite ve konseyleri ile sendikalara yayılmış biçimiyle Sınıf Sendikaları Hareketinin , muhalif tüm sınıfın üyelerini kapsamasına dikkat edilerek yapılandırılması, her sınıf eyleminin bu çerçeve bakımından ele alınması zorunludur.
15 Şubatın sonucunun 29 Kasıma çevrilmemesinin güvencesi sınıf ve sınıfa liderlik edebilecek komünist devrimcilerdir. 15 Şubat Kadıköy mitingi ve sonrası bu taktiksel aşamaların ve çalışmaların değiştirip dönüştürücü etkisinin oldukça öne çıkacağı, doğru mecra ve kanallar açılırsa sonuca doğru ilerleyeceği bir yol açabilir. Bu tamamen sınıf devrimcilerine ait ve öne çıkan görevler bütünlüğüdür.
Düzenin krizi ve sonuçları ortadadır. Krizin her gün neleri silip süpürdüğü ortadadır. Sınıfın buna nefret, kin ve öfke beslediği de ortadadır. Ama diğer yandan, sınıfın çıkışsızlığı ve alternatifsizliği, yani komünist devrimci sınıf hareketinin zayıflığı da bir diğer gerçektir. Her ne kadar yerel-lokal anlamda sınıfla kurulan cılız-zayıf ilişkiler ve olumlu çalışmalar olsa da, bunun nihai mücadele açısından bir damla bile sayılamayacağı açıktır. Büyük kitle mitinglerinin devrimci değiştiriciliği ve dönüştürücülüğü ise tartışılmazdır. 15 Şubat ve sonrası da bu minvalde ele alınmalıdır.
15 Şubat Kadıköy mitingi, sınıfın düzen, krize, burjuvaziye, emperyalizme, faşizme vs öfkesi kadar; düzen sendikacılarına, sendika ağa ve patronları sınıfına, sınıf işbirlikçilerine karşı da bir mücadele günü haline getirilmelidir. 15 Şubat mitingini bu çerçevede ele almak ve değerlendirmek, devrimci mücadele açısından değişimin motorlarını yakalama açısından bir kürsü,alan haline getirilebilir, getirilmelidir.
KRİZE KARŞI DEVRİM, KAPİTALİZME KARŞI SOSYALİZM!
KAHROLSUN SENDİKA AĞALIĞI, YAŞASIN SINIF SENDİKALARI HAREKETİ!
15 ŞUBATTA KADIKÖY'DE DEVRİMCİ SLOGANLARLA DEVRİMİN SAFLARINA!
12.02.2009
Mahmut Halil Can ( Sendiren )
http://ateshirsizi.net
15 Şubat Kadıköy mitingi, önceki 29 Kasım mitingi gibi esasta sınıf işbirlikçi sendika ağalarının sınıfın potansiyel ve düzene olan gerçek öfkesini deşarja yönelik zoraki alınmış kararlardır. Sınıf işbirlikçi sendika ağalarının, sınıfın gerçek gündemi olan krizle,işsizlikle,yoksullukla,açlıkla, sefaletle, halkların kıyımı ile, her gün daha da derinleşen siyasal krizle vs ilgileri yoktur. Hatta bu anlamda, düzenin yanında durdukları açıktır. Zira onların esas misyonu, geniş proleter ve emekçi yığınların düzen dışına çıkmasını engellemek, düzen dışı mücadeleye yönelmesinin önüne geçerek, enerjilerini, hedef ve ideallerini mevcudun içinde tutmak ve bir şeyler yapıyormuş gibi görünerek sınıfa güven teyit etmektir. Sendika ağalığı sistemine biçilen esas misyon budur.
Bugün sendika ağalarının serveti orta düzeyde bir burjuva serveti kadardır aşağı yukarı. Başta Türk-İş olmak üzere sınıfa ihanet etme bakımından nerede oldukları belli olan ve kontrgerillanın kucağında oturdukları kesin olan bu yapının yanına, giderek düzen içinde kendilerine yer açmış olan, CHP ile sürekli dirsek temasında olan DİSK ile yine düzen içinde yeni sosyal demokrat hareketin temsilcisi olan KESK’te eklenmiş ve bu türden mitinglerle sınıfın devrimci mücadelesinin önünü kapamaya çalışmaktadırlar. Bu mitingler, sınıfın düzene olan öfkesini deşarj etmeye dönük olarak tabanın ve devrimcilerin zorlamasıyla yapılmaktadır. Burasının altını özellikle çizmek lazımdır. Zira mücadelenin önündeki engelleri doğru tespit etmek ve bu engelleri aşmak açısından temel önemdedir.
15 Şubat Kadıköy mitingi için sendikalar, sarı-geri sendikalar hiçbir çalışma yapmamaktadırlar. Devrimcilerin kör-topal çalışmaları dışında, cılız çağrılar yapmak dışında özel bir çalışma,hazırlık yapmayan sendika patronlarının niyeti tek başına bu çalışmamazlık ile bile aşikardır. Bu anlamda 15 Şubat her ne kadar bir eylem birliğinin sahnesi olmak bakımından önemli ise de, diğer yandan sendika patronlarının da gerçek yüzlerinin açığa çıkarıldığı, sınıf nezdinde sınıf mücadelesinin engellerinin net biçimde ortaya konduğu bir gün olmalıdır.
Başta İstanbul olmak üzere, çevre il ve ilçelerde yoğun bir işçi akımının mitinge katılımının sağlanması, bu katılımın başından itibaren örgütlü hareketinin, yek vücut ortak düzlemde gidişinin sağlanması birinci taktiksel aşamadır. İkincisi, kriz ve krizin sonuçlarını deşifre eden, krize ve kapitalizme karşı devrim ve sosyalizm mücadelesini,örgütlenmeyi öne çıkaran sloganlar, ajitasyon, propaganda çalışması taktiksel çalışmanın ikinci bütünleyenidir. Sınıfsal coşkunun alana giderken ve çıktıktan sonra da canlı ve örgütlü tutulması yine temel değerdedir. Taktiksel çalışmanın üçüncü ayağı ise, kesin olarak sınıfın düşmanlarının, kapitalizm ve burjuvazinin teşhiri ve ortadan kaldırılması kadar; yönelmesi gereken ikinci ayak kesin olarak sınıf içindeki sınıf düşmanlarıdır. Sendika ağaları, sınıf işbirlikçisi sendika patronları,sınıfa düşman politikada sınır tanımayan, anti-demokratik, anti-sınıfsal, düzen içi sendikacılık anlayışı hedeflerden diğeri olmalıdır.
Zira mevcut düzen ve durumda, sınıfın hareket potansiyelini sınırlayan ve kendi içinde enerjisini heba eden, çoğunda sınıf mücadelesi yürüten komünist devrimci işçiler ile devrimci demokratların önünde barikat-engel olan bu yapının kırılması, ortadan kaldırılması sınıf mücadelesinin önünün açılmasının temel önemde olan bir ayağıdır. 15 Şubat ve sonrasının temel sınıf mücadele taktiklerinde önemlisi de bu olmalıdır.
İşyeri komite ve konseyleri ile sendikalara yayılmış biçimiyle Sınıf Sendikaları Hareketinin , muhalif tüm sınıfın üyelerini kapsamasına dikkat edilerek yapılandırılması, her sınıf eyleminin bu çerçeve bakımından ele alınması zorunludur.
15 Şubatın sonucunun 29 Kasıma çevrilmemesinin güvencesi sınıf ve sınıfa liderlik edebilecek komünist devrimcilerdir. 15 Şubat Kadıköy mitingi ve sonrası bu taktiksel aşamaların ve çalışmaların değiştirip dönüştürücü etkisinin oldukça öne çıkacağı, doğru mecra ve kanallar açılırsa sonuca doğru ilerleyeceği bir yol açabilir. Bu tamamen sınıf devrimcilerine ait ve öne çıkan görevler bütünlüğüdür.
Düzenin krizi ve sonuçları ortadadır. Krizin her gün neleri silip süpürdüğü ortadadır. Sınıfın buna nefret, kin ve öfke beslediği de ortadadır. Ama diğer yandan, sınıfın çıkışsızlığı ve alternatifsizliği, yani komünist devrimci sınıf hareketinin zayıflığı da bir diğer gerçektir. Her ne kadar yerel-lokal anlamda sınıfla kurulan cılız-zayıf ilişkiler ve olumlu çalışmalar olsa da, bunun nihai mücadele açısından bir damla bile sayılamayacağı açıktır. Büyük kitle mitinglerinin devrimci değiştiriciliği ve dönüştürücülüğü ise tartışılmazdır. 15 Şubat ve sonrası da bu minvalde ele alınmalıdır.
15 Şubat Kadıköy mitingi, sınıfın düzen, krize, burjuvaziye, emperyalizme, faşizme vs öfkesi kadar; düzen sendikacılarına, sendika ağa ve patronları sınıfına, sınıf işbirlikçilerine karşı da bir mücadele günü haline getirilmelidir. 15 Şubat mitingini bu çerçevede ele almak ve değerlendirmek, devrimci mücadele açısından değişimin motorlarını yakalama açısından bir kürsü,alan haline getirilebilir, getirilmelidir.
KRİZE KARŞI DEVRİM, KAPİTALİZME KARŞI SOSYALİZM!
KAHROLSUN SENDİKA AĞALIĞI, YAŞASIN SINIF SENDİKALARI HAREKETİ!
15 ŞUBATTA KADIKÖY'DE DEVRİMCİ SLOGANLARLA DEVRİMİN SAFLARINA!
12.02.2009
Mahmut Halil Can ( Sendiren )
http://ateshirsizi.net
